Jakie przepisy regulują zasady stosowania węży do hydrantów wewnętrznych?

Skuteczne przeciwdziałanie zagrożeniom pożarowym wymaga szybkiej reakcji na pojawienie się ognia i błyskawiczne podjęcie akcji gaśniczej. Ułatwieniem dla jednostek straży pożarnej, które przybywają na miejsce, jest instalacja hydrantowa rozprowadzona w budynku. Jej ważnym elementem są podłączone węże do hydrantów wewnętrznych, pozwalające na podawanie wody przy odpowiednich parametrach ciśnienia oraz poziomie przepływu. Przyjrzyjmy się nieco bliżej temu zagadnieniu i jakie są ich typy. 

Jakie rodzaje węży mogą być używane w hydrantach wewnętrznych?

Hydranty wewnętrzne są stałymi urządzeniami gaśniczymi montowanymi w budynkach. Składają się z obudowy zabezpieczającej w postaci metalowej skrzynki ze specjalnym oznaczeniem, w środku której znajduje się zwijadło z wylotem wody, do którego podłączony jest wąż, ręcznego zaworu odcinającego, węża półsztywnego lub płasko składanego, jak również dołączonej do niego prądownicy z zaworem zamykającym. Obowiązek montażu wewnętrznych hydrantów ppoż. wynika z Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów. W zależności od budynku hydranty mogą występować w średnicach 52, 33 i 25 mm.

Normy dotyczące węży do hydrantów wewnętrznych

Węże do hydrantów wewnętrznych muszą spełniać wymagania normy PN-EN 671-1:2012 „Stałe urządzenia gaśnicze. Hydranty wewnętrzne. Część 1: Hydranty wewnętrzne z wężem półsztywnym” oraz PN-EN 694:2014-09 „Węże pożarnicze. Węże półsztywne do stałych urządzeń gaśniczych” albo PN-EN 671-2:2012 „Stałe urządzenia gaśnicze. Hydranty wewnętrzne. Część 2: Hydranty wewnętrzne z wężem płasko składanym” i PN-EN 14540:2014-11 „Węże pożarnicze. Węże nieprzepuszczające wody, płasko składane do hydrantów wewnętrznych”.